در انتخاب آرایشگاه حساس باشید

تهدید کننده های سلامت در آرایشگاه 

تهدید کننده های سلامت در آرایشگاه 

برای بیشتر خانم ها و آقایان، رفتن به آرایشگاه، به معنای زیبایی و به دست آوردن چهره‌ای تازه ‌تر و زیباتر است، ولی در صورت عدم رعایت بهداشت، گاهی وجود خطراتی در این مکان، سلامت شما را تهدید می‌کند. خطراتی که به چشم نمی‌آیند.

چهار خطر زیر را می‌توان به‌عنوان مشت نمونه خروار ذکر کرد:

1) رژه قارچ‌ها و میکروب‌ها در آرایشگاه!

اولین خطری که در آرایشگاه سلامت شما را تهدید می‌کند، میکروب‌ها و بیماری‌های مربوط به آنهاست. این بیماری‌ها را می‌توان به دو دسته تقسیم‌بندی نمود: بیماری‌های خونی و بیماری‌های پوستی. 

بیماری‌های خونی عبارتند از بیماری‌هایی که از طریق خون (حتی به مقدار اندک) و خراش‌های پوستی از فرد مبتلا به فرد سالم منتقل می‌شوند، مانند ایدز و هپاتیت که توسط وسایل مورد استفاده در آرایشگاه‌ها (مانند تیغ و قیچی) و هر نوع وسیله‌ای که می‌تواند پوست را خراش دهد و یا سوراخ کند، منتقل می‌شوند.

بیماری‌های پوستی مانند بیماری‌های قارچی و جوش‌های پوستی توسط وسایلی مانند شانه، برس، پیش‌بند و حوله ی آلوده قابل انتقال است. از مهم‌ترین قارچ‌های پوستی، قارچ کچلی می‌باشد. 

برای اینکه از خطر میکروب‌ها در آرایشگاه‌ها در امان بمانید، بهترین کار، استفاده از وسایل اختصاصی برای خودتان است، مانند قیچی، شانه، برس، پیش‌بند، حوله، تیغ و دسته تیغ و ماشین اصلاح. بنابراین بهتر است لوازم آرایش خودتان را به آرایشگاه ببرید. 

در برخی از آرایشگاه‌ها، وسایل اختصاصی هر فرد نگهداری می‌شود و با شماره‌گذاری روی کیف یا کیسه پلاستیکی حاوی وسایل و تهیه دفتر اسامی مشتریان، هر مشتری از وسایل اختصاصی خود استفاده می‌نماید. البته در نگاه اول، این کار مناسب به نظر می‌رسد، ولی معایبی نیز در بر دارد، از جمله اینکه مشتری، وسایل خود را به منزل نمی‌برد تا آنها را بشوید و ضدعفونی نماید. 

متصدی آرایشگاه نیز به دلیل اینکه وسایل اختصاصی است، آنها را نمی شوید. همچنین در پاره‌ای از موارد مشاهده شده که حوله‌های مورد استفاده، بدون هیچ پوششی روی یکدیگر گذاشته شده و در قفسه یا کمد نگهداری ‌می شوند. این موضوع باعث انتقال بیماری‌های قارچی و پوستی از یک حوله به یک حوله ی دیگر می‌شود. در صورتی هم که حوله‌ها در پوشش پلاستیکی قرار بگیرند، به دلیل بالا بودن رطوبت داخل آن، انواع قارچ‌ها و میکروب‌ها رشد می‌نمایند. بنابراین ضروری است هر مشتری وسایل اختصاصی خود را پس از پایان کار با خود ببرد و شستشو و ضدعفونی نماید.

2) غفلت از ضدعفونی مناسب وسایل 

در صورت ناچار بودن آرایشگر به استفاده از وسایل مشترک، باید اقدامات ضدعفونی کردن وسایل کار در حضور مشتری و قبل از شروع به کار انجام شود. آرایشگر باید همچنین دست‌های خود را بعد از پایان اصلاح هر مشتری و قبل از شروع کار مشتری بعدی، با صابون و آب شستشو دهد. 

برای ضدعفونی کردن وسایل فلزی مانند قیچی و تیغه‌های ماشین اصلاح بهتر است از حرارت مستقیم استفاده شود(حداقل به مدت زمان 30 ثانیه، به طوری که وسیله مذکور کاملاً داغ شود). چراغ الکلی وسیله مناسبی برای این کار است، ولی برخی از آرایشگران ترجیح می‌دهند که یک شعله کوچک گاز، مانند شعله‌های آزمایشگاهی به طور دایم روی میز آنها روشن باشد تا مرتب از آن استفاده کنند. برای ضدعفونی کردن وسایل پلاستیکی می‌توان از محلول رقیق‌شده ساولن و یا الکل 70 درجه استفاده نمود که البته وسایل باید کاملاً  در محلول غوطه‌ور شوند. وسایل استفاده شده برای هر مشتری باید در ظرفی مجزا قرار گیرد تا در اولین فرصت شسته شده و در ظرف محلول ضدعفونی قرار گیرند. 

برای ضدعفونی کردن سطح میز کار، پس از اصلاح هر مشتری باید الکل 70 درجه به وسیله آب‌فشان روی میز پاشیده و با دستمال تمیز و مناسب پاک شود. کف محل کار نیز لازم است روزانه به وسیله مواد ضدعفونی‌کننده، مانند آب ژاول شستشو و گندزدایی شود.

3) استفاده از مواد آرایشی و بهداشتی تقلبی 

پوست و ریشه مو از سلول‌های زنده تشکیل شده‌اند که نسبت به هر نوع تحریک و مواد خارجی واکنش نشان می‌دهند. مواد آرایشی مورد استفاده می‌توانند اثرات مستقیم روی پوست و مو داشته باشند و همچنین با نفوذ به بافت‌های بدن، از طریق جریان خون به کبد و کلیه رسیده و برخی از این مواد (به ویژه مواد تقلبی) باعث بروز آسیب‌های خطرناکی در اندام‌ها شوند.

استفاده مداوم و زیاد از مواد آرایشی، حتی اگر از بهترین مواد استاندارد نیز باشند، فرد را دچار عوارضی مانند تیرگی و تغییر رنگ پوست، از بین رفتن شفافیت پوست و ایجاد حساسیت می‌نماید. کرم‌های غیراستاندارد و دست‌ساز که در برخی از آرایشگاه‌ها استفاده می‌شوند، مثال خوبی از این نوع مواد است. 

رنگ موی تقلبی باعث تکه‌تکه شدن کراتین که پروتئین اصلی تشکیل دهنده مو است، می‌گردد و در صورت استفاده ی مداوم، باعث ریزش مو می‌شود. 

همچنین گاهی باعث به وجود آمدن موخوره، شکستن مو، کدورت مو، خشک شدن غدد چربی کنار موها، ایجاد حساسیت و خارش سر و گردن می‌شود.

استفاده از ریمل نامرغوب و تقلبی باعث آسیب رسیدن به پلک‌ها و ریختن مژه‌ها می شود. همچنین ورود این مواد به چشم، بیماری التهاب ملتحمه چشم را ایجاد می‌نماید و به قرنیه چشم نیز  آسیب می رساند، ضمن اینکه با ایجاد التهاب لبــه پلک، باعث قرمزی و کلفت شدن پلک‌ها می‌گردد. کسانی کـه بیماری‌های قبلی پوست با سابقه حساسیت جلدی، مخصوصاً بیماری‌های کلاژن که پوست را درگیر می‌کنند، داشته باشند، در برابر اثرات مخرب این مواد آسیب‌پذیرترند. این مواد با تحریک سیستم ایمنی بدن، بیماری‌های پنهان را شعله‌ور می‌سازند. به عنوان مثال افرادی که به بیماری «لوپوس اریتماتوز» پنهان مبتلا می‌باشند حتی با یک بار مصرف مواد آرایشی تقلبی بیماری آنها شدیدتر می‌شود. 

امروزه با تولید بسیار زیاد مواد آرایشی، تشخیص مواد آرایشی اصلی از تقلبی به ویژه مواد ساخت خارج از کشور، مشکل شده است. سودجویان و متقلبین با ساخت برچسب‌ها و ظروف مشابه اصلی، مواد تقلبی را روانه بازار می‌نمایند که ناخالصی آنها باعث ایجاد عوارضی همچون افزایش حساسیت در مصرف‌کننده می‌شود. معمولاً این مواد، قیمت کمتری نسبت به مواد اصلی دارند، ولی بهترین راه تشخیص این است که مواد ساخت کارخانه‌های داخل، برچسب با مشخصات کامل (پروانه ساخت و بهره‌برداری- آدرس- تاریخ تولید و انقضا- ترکیبات) داشته باشند و مواد ساخت کشورهای خارجی نیز دارای تاریخ تولید و انقضا، نام کشور سازنده و همچنین برچسب فارسی شماره مجوز ورود از وزارت بهداشت باشند.

4) طبابت در آرایشگاه!

ممکن است در بعضی از آرایشگاه‌ها و مکان‌های فاقد مجوز لازم، اقداماتی صورت گیرد که دخالت در امور پزشکی بوده و خطراتی را برای مشتریان به همراه داشته باشد. 

به طور کلی تبلیغ و انجام اقداماتی که به منظور زیبایی صورت می‌گیرند و جنبه درمانی دارند، در این اماکن ممنوع است.

برخی از این اقدامات عبارتند از: الکترولیز، لیپولیز، هیدرودرمی، کوتریزاسیون پوست، کاشتن مو، پیلینگ (برداشتن قشر سطحی پوست)، کارهایی مانند خالکوبی (تاتو) و حالت دادن ناخن‌های دست و پا (مانیکور و پدیکور) در صورتی که با وسایل آلوده و توسط افراد غیرمتخصص (در امور پزشکی) انجام شود، می‌تواند ضمن اینکه در برخی موارد موجب آسیب زدن به زیبایی و لطمات جبران‌ناپذیری ‌گردد، خطر بروز عفونت‌های سطحی و عمقی و همچنین انتقال بیماری‌های خطرناکی مانند ایدز و هپاتیت را در بر داشته باشد که این موارد باعث شکایت به مراجع قضایی می‌شود.

خطرات کاشت مو

کاشت موی مصنوعی تایید نشد است

کاشت موی مصنوعی تایید نشده است

شما هم حتما از این قبیل آگهی‌ های تبلیغاتی را بسیار دیده‌اید که :

"اگر موی کافی و مناسبی در قسمت پشت‌ سر ندارید و پزشک نمی‌ تواند برای کاشت مو از آن ناحیه مو بردارد و اگر شما را داوطلب مناسبی برای کاشت مو به شمار نمی آورند، به هیچ وجه نگران نباشید، با کاشت موی مصنوعی می ‌توانید جوانی و چهره دلخواه خود را به دست آورید."

بعضی ‌ها طرفدار این نوع موهای مصنوعی هستند اما کاشت آن ها عوارضی در پی دارد. 

گفتگوی زیر را با دکتر نیلفروش ‌زاده متخصص پوست و مو در این خصوص بخوانید.

فکر کنم در سال 1970 برای اولین ‌بار موهای مصنوعی معرفی شدند. آیا کاشت این موها مورد تایید است؟

خیر. موی مصنوعی محصولی است که در آسیا و چند کشور اروپایی در دسترس است. در اغلب کشورها این روش تحریم شده است، زیرا باید با سوزن مخصوص روی سر کاشته ‌شوند و این روش از طرف اداره غذا و داروی آمریکا مورد تایید قرار نگرفته است. 

بدن بیشتر بیماران در عمل، مو را به صورت جسم خارجی از بدن دفع می ‌کند. یکی از مشکلات و عوارض مهم کاشت این نوع موها، عفونت های بسیار گسترده و بدی است که احتمال بروز آن وجود دارد. 

در کاشت موی مصنوعی امکان رشد مو همراه با سایر موها وجود ندارد، (در حالی که در روش پیوند موی طبیعی این مشکل را نداریم) و اگر پوست سر نسبت به این موها واکنش نشان دهد، باید آن ها را درآورد.

کمی درباره کاشت این موها توضیح می ‌دهید.

موهای مصنوعی چه از نوع ساختگی مانند "مونواکریلیک"، "پلی ‌اکریلیک" و "پلی ‌استر" باشد و چه تارهای طبیعی موی انسان که اعمالی روی آن انجام شده است، توسط وسیله ‌ای به نام "ایمپلنتر" به ‌وسیله گر‌ه‌ زدن روی سر مستقر می‌ شوند. ویژگی مثبت این روش، آسانی آن است، به طوری که می‌ توان در طول چند روز آن را آموخت. دیگر این که بدون خونریزی انجام می ‌شود و نتیجه ‌کار را بلافاصله می ‌توان دید. 

اما در مقایسه با کاشت موی طبیعی که به‌‌ طور‌ معمول از ناحیه پشت‌ سر فرد برداشته می ‌شود، توانایی رشد را ندارد و نمی‌ توان آن را کوتاه کرد.

نظرات متفاوتی راجع به کاشت این موها وجود دارد. شما اشاره کردید اداره دارو و غذای آمریکا آن را تایید نکرده. دلیلش چه بوده است؟

بله، اداره غذا و داروی آمریکا در سال 1983 استفاده از آن را رد کرده و اشاره داشته که این روش، غیرواقعی و فریب‌ کارانه است و اطلاعات کافی درباره خطرات ناشی از قرار دادن و جایگزینی فیبرهای مصنوعی مو در اختیار مردم قرار نمی گیرد. استفاده از این تارها هیچ نتیجه مثبتی برای بهداشت عمومی نداشته و این تارها موجب بروز بیماری یا صدمات ناشی از ناهماهنگی با بدن انسان می ‌شوند. همان ‌طور که گفتم بدن آن را جسم خارجی می ‌داند و پس می ‌زند و همچنین به دلیل ریختن دوره‌ای تارهای مو، نیاز به جایگزینی مکرر دارد. واکنش‌های آلرژیک و درماتیت‌های شدید، آثار تحریکی، ترس از سرطان‌ زایی بیش تحریکی گرانولوماکولر و تشکیل کیست از عوارض دیگر این روش است.با وجود این، سازندگان این موهای مصنوعی در حال تلاش ‌اند و کمپانی ‌های بزرگ، محصولات خود را در اروپا و استرالیا معرفی می‌ کنند. آن ها ادعا دارند مطالعاتی کرده اند که نزدیک دویست بیمار را طی دو سال پیگیری کردند و پیشرفت هایی در تولید موها داشتند و عوارض کاهش یافته است. حالا هم در لیست انتظار سازمان غذا و داروی آمریکا هستند تا بتوانند تایید بگیرند؟

بله، ولی در حال حاضر استفاده از پیوند موهای مصنوعی در هاله ای از ابهام است و این موضوع صحت دارد که به تازگی پیشرفت‌ هایی در این زمینه داشته اند، اما پژوهش‌های علمی این مطلب را تایید نمی‌ کند. 

به ‌طور کلی پزشکان باید توجه داشته باشند که گر چه این روش آسان است، اما درمان استاندارد و رایجی برای طاسی سر یا ریزش ‌مو محسوب نمی ‌شود. 

نکته مهمی که در آخر دوست دارم توجه شما را به آن جلب کنم این است که نباید این روش را نوعی جایگزین برای کاشت موی طبیعی در کسانی که موی کافی برای پیوند ندارند، در نظر گرفت. 

همچنین این روش را نباید قبل از درمان با "ماینوکسیدیل" یا "فیناستراید" استفاده کرد. 

مسئولیت این روش درمانی متوجه پزشکی است که آن را انجام می ‌دهد و به‌ طور قطع ایشان به موارد قانونی انجام این عمل واقف هستند.

خطرات پلینگ یا لایه برداری

لایه برداری پوست یا «پیلینگ» چیست ؟

 پوست و بیماری های آن  ( قسمت هشتم )

لایه برداری پوست یا «پیلینگ» چیست ؟

 پوست و بیماری های آن  ( قسمت هشتم )

در قسمت قبل به مسئله خطوط پوستی که در صورت و سایر نقاط بدن ایجاد می شود و راه درمان آن  پرداختیم . اینک در ادامه می خوانیم...

پیلینگ

یا همان لایه برداری به عملی گفته می شود که لایه سطحی پوست به طرقی برداشته شود.

مواردی که لایه برداری انجام می گیرد :

- وجود جوش صورت  و از بین بردن اسکارهای(SCAR) باقیمانده از جوش صورت

- وجود لک صورت  یا ملاسما

- وجود کک و مک یا فرکل ( FRECKLE )

- وجود هر نوع اسکار از قبیل سوختگی، باقیمانده هر نوع ضایعه در صورت

- وجود انواعی از لک ، باقیمانده از التهاب قبلی

طریقه پیلینگ

لایه برداری را می توان به طرق گوناگون انجام داد:

1 - لایه برداری شیمیایی :

به وسیله مواد شیمیایی که عمدتاً از اسید با درصدهای متفاوت است انجام می گیرد. معمولاً از الفا هیدروکسی اسید ( AHA )؛ تری کلرو استیک اسید ( TCA ) و فـِنـُل با درصدهای متفاوت استفاده می شود .

2 - لایه برداری مکانیکی :

به وسیله ابزارهای تراشنده ، لایه سطحی پوست را می تراشند از جمله:

DERMABRESION (استفاده از یک دستگاه دوّار و تراشنده ) و یا به وسیله سنباده .

3 - لایه برداری به روش لیزر:

معمولاً از لیزر CO2 برای این منظور استفاده می شود .

انتخاب پوست مناسب جهت هر نوع پیلینگ در نتیجه ی عمل بسیار دخیل است؛ به این صورت که نمی توان هر نوع پیلینگ را برای هر نوع پوست انتخاب کرد.

جـدا از این کـه پیلینگ را در چـند جـلسه می توان انجـام داد، روش پیلینگ به صورت طـولانی و مداوم نیز صورت می گیرد ، این روش به وسیله کرم های دارای الفا هیدروکسی اسید با درصد متفاوت معمولاً کمتر از 15% انجام می گیرد. در این روش فرد هر شب از این کرم ها بر روی جـاهایی که می خـواهـد لایه برداری شود؛ استفاده می کند. در مواقعی که فرد از پیلینگ استفاده می کند باید از نور خورشید اجتناب کرده ، حتماً از ضدآفتاب  در خارج از منزل استفاده کند. البته پیلینگ را نمی توان به همه افراد تجویز کرد.

آلوئه ورا ALOE VERA

آلوئه ورا ( صبر تلخ ) گیاهی است از گونه ی لاله دارای برگی پهن و حاوی ژل . این گیاه از نواحی آفریقا منشاء گرفته و گونه های متفاوتی دارد که در دارا بودن مقدار ترکیبات از هم جدا می شوند .

این گیاه دارای خواص متعددی است ؛ از آن جمله می توان به مـوارد :

ضـد حسـاسـیت – ضد باکتری - ضد قارچی - ترمیم زخم - ترمیم نواحی سرمازده - مسهل و موارد دیگر اشاره کرد.

از برگ و ژل این گیاه می توان استفاده کرد .

موارد استفاده این دارو با نتایج خوب در بیماری های پوستی و داخلی شامل :

درماتیت سبوره ( پوسته ریزی سر و در موارد شدید ، سینه، زیر بغل و کشاله ران )، سوختگی ها ، زخـم بستر ، نواحی سرما زده ، سوختگی پای کودکان به علت قــُنداق و پوشک ( ادرار سوختگی ) ، و غیره ...

ادامه دارد...

در قسمت بعد به مسئله خال ها و ناخن می پردازیم.

منبع: اینترنت

گردآوری : بخش اجتماعی تبیان

کارشناس مشاوره پزشکی : دکتر میثم شیرزاد

خطرات تاتو

تاتو؛ نقوشی درمانگر یا ویرانگر؟

تاتو؛ نقوشی درمانگر یا ویرانگر؟

"تاتو کردن(Tattooing)"اگر چه به ظاهر بحثی نو و برای عده ای سرگرمی جدید محسوب می شود، اما ریشه در سال های بسیار دور داشته و نمی توان آن را موجی نو در قرن حاضر خواند.

سابقه تاتو به 6 هزار سال پیش در مصر باستان بازمی گردد. زنان و گاه مردان طبقه اشراف مصر برای تزیین خود، تاتو کرده و آن را افتخاری برای خویش می دانستند. کشف جسد مرد تاتو شده مربوط به 4 هزار سال پیش در "اتریش" نشان دهنده اطلاع اروپاییان از تاتو است.

در ایران نیز "تاتو" با نام"خالکوبی" سابقه ای طولانی دارد. پنجاه سال پیش تاتو در طبقه ای خاص رواج یافت و بزرگی تصویر انتخاب شده، افتخاری برای او محسوب می شد.

پس از گذر از آن سال ها اکنون می توان از منظری دیگر به تاتو نگریست و آن را راهی برای درمان "نقایص" مختلف چهره دانست. 

دکتر زهرا حلاجی استاد دانشگاه و متخصص پوست و مو درباره انواع تاتو می گوید: 

"تاتو انواع مختلف و کاربردهای متنوعی دارد. می توان از یک منظر آن را تنها روشی برای تزیین، نشان دادن وابستگی شخص به گروه یا عقیده ای خاص، تنوع طلبی، آرایش دائمی و... دانست؛ اما از منظری دیگر می توان آن را راهی برای پوشاندن و از بین بردن نقایص مختلف مانند نقایص مادرزادی یا اکتسابی دانست. اگر چه در ایران تاتو کردن، حتی از نگاه یک روش درمانی باز هم توسط پزشکان انجام نشده و یا بسیار به ندرت انجام می شود، اما نمی توان منکر فواید درمانی آن برای افراد نیازمند شد."

تاتوی لب

 تاتوی لب روشی درمانی برای رفع نقص افرادی است که به دلایل مادرزادی یا اکتسابی "خط لب" خویش را از دست داده اند. به طور مثال در افراد "لب شکری" پس از درمان نقص اصلی، می توان از تاتو کردن برای ترمیم "خط لب" بهره برد. علاوه بر این ممکن است فرد به دلیل تصادف، سوختگی، جراحت، عمل های جراحی و ... دچار نقص شود که می توان با استفاده از تاتو آن را برطرف ساخت.

تاتوی ابرو 

تاتوی ابرو نیز کاربردی درمانی برای افرادی که به دلایل مختلف ابروی خویش را از دست داده اند یا دچار نقص مادرزادی هستند، محسوب می شود و از بارزترین نمونه های آن می توان به بیمارانی اشاره کرد که بر اثر"شیمی درمانی" ابروی خود را از دست داده اند.

تاتوی چشم 

تاتوی چشم نیز برای رفع نقص هایی چون افتادگی چشم، افتادگی پلک ، آسیب و جراحت و ... به کار می رود.

آمار متقاضیان "تاتو" 

آمار دقیقی از تعداد افراد خواهان تاتو در دست نیست، اما انواع مختلف تاتو شامل تاتو دکوراتیو، لب، ابرو و چشم در ایران نیز مانند سایر کشورها طرفداران فراوانی دارد. اما می توان به این نکته اشاره کرد که در ایران، تعداد افرادی که برای درمان، تاتو می کنند بیش از افرادی است که "تاتوی دکوراتیو" انجام می دهند. اغلب مراجعه کنندگان، زن هستند، چرا که زیبایی برای این قشر بیش از مردان و کودکان مطرح است.

تاتو با استفاده از سوزن مخصوص تاتو یا "سوزن الکتریکی" و تزریق جوهر رنگی در لایه میانی پوست انجام می شود. 

استفاده از اشیای نوک تیز به جای سوزن الکتریکی و رنگ های غیر بهداشتی و نامناسب به جای رنگ های مرغوب، بسیار خطرناک بوده و مشکلات حادی برای شخص ایجاد می کند. در مراکزی که به طور علمی و بهداشتی تاتو می کنند، از سوزن الکتریکی و رنگ های استاندارد استفاده می شود.

تاتو در ایران 

تاتو در ایران مشابه روش های تاتو در جوامع غربی می باشد. سوزن الکتریکی، وسیله اصلی کار در تاتو کردن است. نوع رنگ مصرفی نیز بسیار مهم است. رنگ ها باید استاندارد، بهداشتی و سازگار با پوست بدن باشند. گاهی رنگ های گیاهی به جای رنگ های شیمیایی استفاده می شوند که اغلب باعث حساسیت پوستی و ناراحتی شخص می شود و حساسیت به رنگ های گیاهی بیش از رنگ های شیمیایی گزارش شده است.

در انواع تاتوی درمانی اغلب از تک رنگ مشکی، آبی تیره یا قهوه ای استفاده می کنند، اما در "تاتوی دکوراتیو" به دلیل تزیینی بودن از رنگ های مختلف برای رنگ آمیزی طرح بهره می برند.

رنگ های مورد استفاده و منابع تولیدی این رنگ ها عبارتند از: رنگ سیاه یا آبی تیره از کربن، قرمز از رنگ های گیاهی یا جیوه،  آبی روشن از آلومینات کبالت، سبز از اکسید جیوه یا کروم، زرد از سولفید کادمیوم و رنگ قهوه ای از اکسید آهن یا گل اخری.

در ایران نیز از رنگ هایی که از همین منابع به دست می آیند استفاده می شود، اما متأسفانه در ایران نظارت یا استاندارد خاصی برای نوع رنگ مصرفی و اطمینان از کیفیت آن وجود ندارد و همین امر، فرصتی برای سودجویان بوده و مشکلات حادی برای تاتو شوندگان ایجاد می کند.

با وجودی که قوانینی برای استفاده از رنگ شامل نوع رنگ، منابع استخراج رنگ، میزان استفاده از انواع رنگ ها و ... در جوامع اروپایی وجود دارد و قوانینی هر چند اندک توسط FDA وضع شده است، اما به عقیده بسیاری از پزشکان هنوز هم نواقصی در آن دیده می شود.

به دلیل استفاده از سوزن در تاتو و ارتباط نزدیک آن با پوست بدن، احتمال بروز هر گونه بیماری، از راه زخم ایجاد شده توسط این سوزن امکان پذیر است. اگر چه تورم، التهاب و خارش در محل تا چند روز و تا هفته ها عادی است، اما گاه این علائم، هر چند خفیف، مقدمه ای برای بروز بیماری های حاد و خطرناک است.

در ایران تاتو کردن به درستی شناخته نشده و تنها به جنبه تزئینی آن توجه می کنند و آن را مطرود می دانند. از این رو پزشکان به هیچ وجه این کار را انجام نداده و یا اگر هم انجام می دهند، خیلی کم است. از این رو فقط مراکز زیبایی ، سالن های آرایش و... پاسخگوی نیاز افراد مختلف، حتی بیماران هستند که متأسفانه اطمینانی به سلامت، بهداشت، تبحر و... این افراد نیز وجود ندارد. اگر ما نیز به "تاتو کردن" به عنوان روشی برای درمان نقص بیماران نیازمند بنگریم، شاید به موفقیت هایی دست یافته و نیاز بسیاری از نیازمندان واقعی را با روشی علمی- بهداشتی برآورده سازیم.

اگر مراکز درمانی و پزشکان وارد عمل شوند، نتایج حاصل از آن برای درمان بیماران در ایران بسیار موفقیت آمیز تر از جوامع غربی خواهد بود، چرا که بیماری هایی چون ایدز، سیفلیس و... در جامعه ما کمتر از جوامع غربی است. 

مانیکور و پدیکور

مانیکور و پدیکور دیابتی ‌ها ممنوع! 

مانیکور و پدیکور دیابتی ‌ها ممنوع!

مانیکور به معنی مرتب کردن ناخن ‌های دست و کلا رسیدگی به زیبایی دست و ناخن‌ هاست. پدیکور هم مراقبت و تامین زیبایی پاها و ناخن ‌های آن است. 

این دستکاری ‌ها و سایش سطح پوست یا ناخن، با استفاده از برس‌ های زبر یا ساینده‌ ها، برای بیماران دیابتی ممنوع است.

چه بسیارند افراد دیابتی که با عدم مراقبت از خود و رعایت نکردن اصولی ساده هنگام گرفتن ناخن‌ها، انگشتان دست یا پای خود را زخم می ‌کنند و چون مبتلا به دیابت و قند خون بالا هستند، زخم‌ های آن ها دیر ترمیم می یابد و همین زخم‌ های کوچک عفونت کرده و منشا دردسرهای بزرگ می‌ شوند. 

بنابراین به مبتلایان دیابت تذکر می دهم که از این کار صرف ‌نظر کرده و تنها به کوتاه کردن اصولی ناخن ‌ها اکتفا کنند، یعنی ناخن‌ها را حتما صاف بگیرند و هرگز کناره‌های آنها را نگیرند. 

دستکاری و سایش سطح پوست یا ناخن، با استفاده از برس‌ های زبر یا ساینده‌ ها، برای بیماران دیابتی ممنوع است.

علاوه بر این، ناخن‌ های پا را طوری کوتاه کنند که کناره‌ های آن وارد گوشت نشود. از این گذشته، حتما پاهایشان را با کرم مرطوب ‌کننده یا وازلین چرب کرده و از دمپایی استفاده کنند. 

بهتر است دیابتی ها دمپایی مناسب در خانه بپوشند، چون دو فایده دارد:

* اول این که پاشنه پا، خشک و بد شکل و ترک ‌دار نمی ‌شود و چون مدام با وازلین چرب می‌ شود و در جوراب و کفش محفوظ است، آسیب نمی ‌بیند و پوستش سالم و شاداب می‌ ماند. 

* دوم این که اگر به دلیل دیابت، حس پا، مختل یا کمتر شده باشد، با این کار، از ورود اجسام تیز به پا و آسیب‌ های احتمالی پیشگیری می ‌شود. 

اگر همیشه پاهای تان را بررسی کنید از گزند پینه و میخچه دور می ‌مانید. 

دیگر افراد هم بهتر است برای انجام مانیکور و پدیکور به کسانی مراجعه کنند که بهداشت را کاملا رعایت می‌ کنند و از وسایل بهداشتی برای این کار بهره می‌ گیرند و تبحر لازم را دارا هستند